"Pod słońcem Toskanii" to komedia zrobiona w konwencji bajki. Oto mamy zaczarowaną krainę, gdzie magia wydaje się być niezwykle rzeczywista. Mamy wróżki i krasnoludki (w tej roli występują polscy robotnicy) i oczywiście miłość. Wszystko to otoczone absurdalną atmosferą "filmu na poważnie". Tworzy to dość dziwaczną mieszankę, która może część widzów oczarować, innych zirytować. Włochy jako cudowna Nibylandia jest przedstawiona w sposób cudownie malowniczy, do tego dochodzą odniesienia do twórczości Felliniego, jednego z magów kina. Twórcy dorzucili też garść dowcipów, część głupich, część zabawnych i tyle.
Dla mnie to za mało. Owszem, czasami się uśmiechnąłem, ale były to rzadkie momenty w tym dość długim (jak na komedię) filmie. Fakt, interesujące jest usłyszeć "kurwa mać" wychodzące z usta Diane Lane, ale to za mało, aby ukryć głupotę tego filmu.
Jedynym plusem jest obsada. Oprócz wspomanianej już cudownej Lane mamy tutaj Lindsay Duncan w roli dobrej wróżki, która pchnie bohaterkę na nową drogę, Sandrę Oh jako jej przyjaciółkę, ciężarną lesbijkę oraz Davida Sutcliffe'a w roli skrytykowanego pisarza (no cóż lubię tego aktora i cieszę się, że choć w epizodzie, ale jednak pojawia się w filmie tak potężnej wytwórni jak Disney).
W sumie jednak film można sobie w kinie darować i poczekać na kasetę.